Nú má

Í leikskólanum mínum vísum við stundum í orð hugmyndfræðingsins Malaguzzi sem sagði að börn hafi hundrað mál og frá þeim séu tekin níutíu og níu. Við reynum að vinna gegn því og halda í leikinn og lífsgleðina og stuðla þannig að því að þegar börnin hætta í leikskóla séu þau a.m.k. jafn glaðir, hamingjusamir og frjálsir einstaklingar og þegar þau komu til okkar.

Eitt af því sem Þjóðleikhúsið gerir vel er það að bjóða elstu börnum leikskólanna í heimsókn á hverju hausti til að kynna þeim undraheim leiksins og listarinnar. Ég slóst í för með börnunum fyrir nokkrum árum.

Áður en stutt sýning hófst kom fulltrúi leikhússins fram á gólfið og spurði börnin hvort þau viti hvað leikari er. Ungur rauðbirkinn drengur úr öðrum leikskóla stóð þegar á fætur og teygði höndina svo hátt til himins að eitt andartak hélt ég að hann myndi hefja sig til flugs. Hann ætlaði sannarlega að fá að svara.

Ég veit hvað leikari er sagði hann og var mikið niðri fyrir. Leikari er maður sem er að leika sér að vera annar en hann er. Þetta er sennilega ágætt svar en drengurinn bætti svo um betur þegar hann hélt áfram.

“Pabbi minn er leikari, hann hefur lekið í leikriti og bíómynd og núna er hann að leika að hann sé borgarstjóri”

Á þessum tíma var Jón Gnarr ný orðinn borgarstjóri og við höfðum ekki öll náð því hvað hann ætlaði sér í þessu hlutverki. Það er hægt að fara í svo margar áttir með borgarstjórarulluna og við fengum að sjá að hann fór í alveg nýja átt. Það sem hann hefur gert er svo nýtt og glatt og gott að það er eins og í þúsund ár hafi verið skrifað í borgarstjórahandritið að þetta væri ekki hægt.

Að halda kærleikanum á svæðinu, að viðurkenna vanmátt sinn, að vita stundum ekki ekki allt. Að gera mistök og viðurkenna þau. Að vera venjuleg manneskja og hafa gaman af því þó maður sé í pólitík. Það má gera svoleiðis í dag. Takk Jón.

Það er hópur af fólki sem hefur áttað sig á arfleifð Jóns og bíður sig nú fram til starfa víða um land og er fúst til að halda merkjum hans á lofti eftir kosningar dagsins, sem marka tímamót því þá fer Jóna að leita sér að nýju hlutverki.

Ég er í hópi þessa fólks sem stendur að Bjartri framtíð og lofa að gera mitt besta eftir kosningar.

Ég ætla sjálfur að fara að kjósa núna. Ég er að hugsa um að fara í múslimafötunum mínu af því að það væri gaman og það má. Við búum í þannig þjóðfélagi að það er hægt að tjá sig á hundrað vegu. Það má.

Við krefjumst lækkunar

Það voru tímamót í íslenskum leikskólum í gær. Reykjavíkurborg réði Ólaf Brynjar Bjarkarson leikskólakennara sem skólastjóra við leikskólann Hagaborg.

Þar með fjölgar karlkyns leikskólakennurum sem eru leikskólastjórar á Íslandi um 100%.

Hundrað prósent er mikið. Gríðarlega mikið. En um leið segir talan okkur það hverslags kynjahalli er á þessum starfsvettvangi, þegar fjölgun um einn karlmann veldur 100% hækkun. Næsti karl sem borgin ræður fjölgar okkur ekki nema um 50%. Og það er auðvitað það sem við viljum sjá.

Það má því segja að við krefjumst prósentulækkunar, eða þannig...

Því betur má ef duga skal.

Blaðamaður í kosningabaráttu

Á undanförnum árum hef ég starfað við að hjálpa fólki með einum eða öðrum hætti. Ég vann hjá SÁÁ, er formaður í Íslenskri ættleiðingu og er skólastjóri í kópavogi. Í öllum þessum störfum hef ég átt gott samstarf við blaðamenn sem hafa farið vel og efnislega rétt með það sem okkur hefur farið á milli.

Nú hef ég gengið til liðs við Bjarta framtíð í Hafnarfirði og þá kem ég auga á nýja hlið í fréttamennsku.

Blaðamaður sem er fyrrverandi frambjóðandi á lista Samfylkingar hefur sérstakan áhuga á að spyrða saman framboð Bjatrar framtíðar og Sjálfstæðisflokks í Hafnarfirði, hann neitar fólki um að lesa yfir það sem hann ætlar að hafa eftir þeim og skrifar fréttir sem ekki er flugufótur fyrir og leggur út frá orðum fólks með hálfsannleik.

Tilgangur þessara skrifa er augljós, að hræða fólk sem er á svokölluðum vinstri væng frá því að kjósa Bjarta framtíð því þá sé verið að styrkja Sjálfstæðisflokk Rósu Guðbjartsdóttur.

Þetta er fyndin blaðamennska og öðruvísi en ég hef áður þekkt.

Vonandi gengur blaðamanninnum unga vel að vinna sér traust á nýja vinnustaðnum sínum, 365 miðlum, og vonandi byggir það traust á faglegum og traustum vinubrögðum eins og aðrir íslenskir blaðamenn eru þekktir af.

Kosningaóróður

Það er ekki tekið út með sældinni að vera í framboði. Það þarf að snúast í mörgu, hitta fullt af ókunnugu fólki og dreifa allskonar bæklingum.

Þetta lætur fólki misvel. Ég er frekar feiminn og kann ekki öll trixin og verð sennilega aldrei góður í pólitískum trixum, en ég lofa að gera mitt besta og leggja mig allan fram.

Pólitík fyrir venjulega...

Undanfarna mánuði hafa miðvikudagskvöldin mín farið í að hitta skemmtilegt fólk sem hefur áhuga á að leggja sitt af mörkum til að bæta samfélagið. Þetta er skemmtilegur hópur, góðar manneskjur, sem mér finnst óhætt að treysta. Við ákváðum að bjóða saman upp á Bjarta framtíð í Hafnarfirði.

Það þarf auðvitað mikið að spá og spekúlera þegar nýr hópur er myndaður um sameiginleg markmið og það þarf að skipuleggja allskonar. Það hefur verið skemmtilegt.

Í seinsustu viku var fyrsti stóri dagurinn í Bjartri framtíð Hafnarfjarðar. Við birtum lista okkar fyrstu tíu  manna, stolt með fallegri mynd , nöfnum og titlum. Það var gaman. Lækin hrúguðust inn og allir voru glaðir. Svo kom fyrsta kommentið:

"Það vekur athygli allir veifa umbúðum (titlum) og ekki sé ég titla eins og: Verkamaður, sjómaður, iðnaðarmaður og þessháttar."

Þetta er ágæt ábending, það er engin fiskverkakona á meðal fyrstu tíu. Þar er reyndar heldur enginn útlendingur, enginn með fötlun og jafnvel enginn samkynhneigður en það er þó ekki alveg víst.

Ég er leikskólastjóri og hef í frítíma mínum gegnt formannshlutverki í félaginu Íslensk ættleiðing í fimm ár. Ég held að þessi hlutverk gefi einhverja mynd af mér. Ég er ekki fiskverkakona, það er alveg rétt og það dregur líka upp ákveðna mynd af mér. Gott að myndin skýrist, það er gaman og auðveldar valið úr offramboðinu sem verður á kjördag.

Ég get skýrt myndina meira. Ég hef unnið við færiband í plastpokaverksmiðju, staðið þar á tólf tíma vöktum. Ég hef verið byggingaverkamaður og horft á félaga minn verða að öryrkja þegar fimm hæða vinnupallurinn hrundi undan honum.

Ég var aðstoðarmaður í leikskóla þegar ég var tvítugur og formlegt stöðuheiti mitt var starfsstúlka. Ég vann í eldhúsi á sumarhóteli þegar ég var ungur en fór fyrst að taka að mér launuð störf í hljómplötuútgáfu pabba míns þegar ég var fimm ára.

Seinna gaf ég sjálfur út tímarit í þrettán ár. Ég hef oftast unnið, en einn vetur las ég bara allan Þórberg Þórðarson og megnið af Laxnesi og öll sex dagblöðin sem komu út daglega.

Ég vann við að hjálpa fólki úr klóm áfengisfíknar í sjö ár og ég starfaði sem pípulagningamaður í eitt ár um aldamótin. Það var erfitt starf en gott. Gott að fá skilning á ferðum vatnsins og því sem ferðast með því. Ég þurfti að skipta um klósett hjá veikum manni. Það var óhreint og eiginlega ógeðslegt og þeir sem til þekkja átta sig á að það er nánast ógjörningur að skipta um klósett án þess að leggjast á fjórar fætur. Það felst í því ákveðin auðmýkt að krjúpa fyrir framan skítugt klósett.

Ég hef þá auðmýkt með mér þegar ég býðst til að vinna fyrir samborgara mína að Bjartri framtíð. En ég er ekki fiskverkakona, þó ég sé að öðru leiti frekar venjulegur. Og ég trúi því að nú séu runnir upp þeir tímar að pólitík sé fyrir okkur venjulega fólkið.

Ræðum aðeins um þetta

Einn mesti áhættuþáttur í rekstri sveitarfélaga eru samningar við ríkið. Sveitarfélög hafa ekki farið vel út úr þeim viðskiptum þó undirbúningur hafi stundum staðið árum saman.

Rekstur sveitarfélaga á grunnskólum varð ekki til að bæta skólakerfið og hefur reynst mörgum þungur. Yfirtaka sveitarfélaga á málefnum fatlaðra hefur heldur ekki orðið til að létta rekstur eða koma á tímamótaúrbótum í þessum málaflokki.

Áhættan er mikil

Áhætta sveitarfélaga felst í því að samið er við ríkið um fjármagn á grundvelli þjónustu sem verið er að veita þegar samningar eru gerðir en að afloknum samningum hefur ríkið allt vald og öll tækifæri, með setningu laga og reglugerða,  til að gera kröfur til hins nýja rekstraraðila um nýja eða aukna þjónustu.

Til að jafna mismunandi útgjaldaþörf sveitarfélaga sem ekki er fyrirséð þegar sveitarfélög taka yfir málaflokka sem heyrt hafa undir ríkið sækja sveitarfélög í jöfnunarsjóð sveitarfélaga, en þau greiða líka í sjóðinn hlutfall af útsvarstekjum sínum.

Viðskipti Hafnarfjarðarbæjar við jöfnunarsjóðinn hafa ekki verið bænum hagstæð ef litið er til undanfarinna ára. Það mætti jafnvel halda því fram að í gegn um jöfnunarsjóðinn, sem er afar ógagnsætt fyrirbæri, hafi Hafnarfjörður styrkt skólastarf í nágrannasveitarfélögum eins og t.d. Garðabæ á undanförnum árum.

Með ofangreint í huga vekur það töluverða undrun að heyra í sjónvarpsfréttum á mánudagskvöldið að þrjú sveitarfélög á höfuðbrorgarsvæðinu hafi áhuga á að taka við rekstri framhaldsskóla og að Hafnarfjarðarbær sé eitt þeirra.

Förum varlega

Það er gott að hafa metnað og gott að hafa trú á að maður geti sjálfur gert það betur sem öðrum hefur ekki tekist nógu vel. Flensborgarskóli í Hafnarfirði er ein af stofnunum ríkisins sem hefur verið í hvað mestum rekstrarvanda undanfarin ár og ítrekað hafa fjárveitingar ekki dugað fyrir rekstrarkostnaði.

Það er því ljóst að meintur áhugi Hafnarfjarðar á að reka skólann er ekki til að maka krókinn á umframfjármagni sem bíður í stöflum í Flensborg.

Hafnarfjarðarbær sætir eftirliti Eftirlitsnefndar sveitarfélaga og skuldar 225% árstekna sinna og því er mikilvægt að fara varlega. Sveitarfélagið er hins vegar að ná tökum á rekstrinum og það eru mjög jákvæðar fréttir og því er mikilvægt að taka ekki óþarfa áhættu núna.

Ég hlakka því til þegar þeir sem stjórna Hafnarfjarðarbæ opna umræðuna um áhuga sinn á yfirtöku á verkefnum ríkisins og gera grein fyrir því hvernig þeir sjá fyrir sér ávinning af slíkri yfirtöku og hvernig eigi að forðast áhættu, sem við höfum brent okkur á áður. Það er mikilvægt að gefa bæjarbúum tækifæri til að láta skoðanir sínar í ljós um svona stór og mikilvæg mál. Tölum saman.

Einn á hjóli

Það var í sjálfu sér virðingarverð tilraun hjá Eyþóri Arnalds, í Sunnudagsmorgni Gísla Marteins,  að reyna að endurvinna brottfall almennings frá Sjálfstæðisflokknum með því að halda því fram að þeir væru víst umhverfisverndarsinnar af því Theodore Roosevelt stofnaði þjóðgarð seint á nítjándu öld og af því Gísli Marteinn hjólar.

Þeim sem fannst þetta ekki bara fyndið fóru samt líklega að hlægja korteri síðar þegar Unnur Brá formaður Allsherjarnefndar Alþingis kom í þáttinn. Hún mætti greinilega ekki á hjóli.

Kristileg arfleifð íslenskrar menningar

Sem skólastjóra ber mér að tryggja að starfshættir leikskólans mótist af kristinni arfleifð íslenskrar menningar. Alveg síða í júlí 2008, þegar lög um leikskóla tóku gild, hef ég verið að velta því fyrir mér hvað þetta þýðir. Kannski skýrir þetta fjölskylduvídeó erfiða stöðu mína...

Allir saman nú - afturí !

Nú líður að lokum átaksins Karlar í aftursætin. Þegar helstu prófkjör verða yfirstaðin um miðjan mánuðinn hættir átakið og árangurinn kemur í ljós. Þá sjáum við hvort karlar hafa einhversstaðar komist í forystusæti þrátt fyrir átakið og hvort þeir hafi ekki örugglega verið settir í aftursætið á grundvelli kyns.

Allir saman nú - í aftursætið!

Ný leið til stórsóknar

Nú er búið að fella kjarasamninga og þá þarf að velja nýja stefnu í sókninni. Ég held að við Martin Luther King séum alveg með réttu hugmyndina og tel víst að Neytendasamtökin styðji hana. Hér er fjölskylduvídeó sem skýrir málið...

Lýðræðisell

Gísli Baldvinsson veltir því fyrir sér í gær hvað er lýðræðislegt í ágætum pistli í tilefni af flótta ríkisstjórnarþingmanna frá þjóðaratkvæðagreiðslu um aðildarviðræður við ESB eins og lofað hafði verið.

Atburðir seinustu daga hafa leitt það glögglega í ljós

• að þjóðaskútan er lýðræðislek
• að stjórnarfleyið er lýðræðislekt
• og þjóðarsálin mun ekki geta af sér neitt betra því hana skortir lýðræðisleg

Eða þannig sko...

Þjóðarsáttarvísitalan

Ef menn halda að kjarasamningar um lága prósentuhækkun tryggi að ekki komi til verðhækkana, verðbólgu og vísitöluskriðs, af hverju vísitölutryggja menn þá ekki launin?

Ef menn eru öruggir um að lág prósenta í launaliðum kjarasamninga sé raunveruleg trygging, af hverju sýna þeir ekki trú sína í verki og verðlagstryggja laun?

Með verðlagstryggingu launa væri ábyrgð á verðbólguþróun færð til fjármagnseigenda, fjármálastofnana, atvinnufyrirtækja og stjórnvalda. Þessir aðilar sem öllu ráða hefðu ekki lengur hag af verðbólgu.

Ég væri til í að samþykkja kjarasamning með engri hækkun ef hann væri vísitölutryggður.

Enn ein kona ráðin leikskólastjóri

Kona hefur verið verið ráðin skólastjóri að leikskólanum Hraunborg í Reykjavík.

Tíu  umsækjendur voru um starfið en ekki er getið um kynjahlutfall í hópi umsækjenda í frétt á vef Reykjavíkurborgar þrátt fyrir markmið laga um jafna stöðu og jafnan rétt karla og kvenna, að greina tölfræðiupplýsingar eftir kyni.

Ætti einhver að hafa áhyggjur af þessu? Jafnréttis eitthvað.

Það eru 286 leikskólar á Íslandi. Einn karlkyns leikskólakennri er skólastjóri. Hvað eru konurnar þá margar?

Eða eru allir hættir að reikna kynjahlutföll í mikilvægum starfsstéttum?

Handboltafjölskyldan

Hann bróðir minn og aðrir góðir menn hafa verið að benda mér á að nú sé handboltaveisla. Tengslin við handboltann eru missterk í fjölskyldum og sumir eiga meira erindi í veislu með honum en aðrir. Hér er eitt af fjölskylduvideóunum mínum...

Ruslpólitík

Ólafur Sigurðsson skrifar skemmtilega grein í Fjarðarpóstinn í gær þar sem hann kvartar ekki yfir ýmsu í bænum sem hann nefnir þó skilvíslega á nafn.

Ólafur kvartar samt yfir sorphirðunni og hveru sjaldan sorp er hirt í bænum og er ósáttur við að staðan sé svona þegar bæjarstjórinn er vinstri grænn.

Ólafur segir: “Mig langar miklu frekar að  kvarta yfir því að ruslið skuli  ekki hirt oftar hérna í Setberginu.  Tunnur troðfullar fyrir jól, búinn  að hoppa á þeim tvisvar og svo  var grátunnan ekki hirt nema rétt  fyrir áramótin. Nýja bláa tunnan  hefur ekki verið hirt frá því fyrri  hluta desember en var hirt nú á  þrettándann. Þetta var ekki vandamál áður, nú er þetta alltaf  vandamál. “  og “…vinstri grænir eru ekki bara í bæjarstjórn heldur með bæjarstjórann líka. Þetta er bara svo mikil mótsögn við það hvernig maður þekkir þessa blessaða fjórflokka að maður verður steinhissa á trassa­skap hjá þeim sem síst ættu að leyfa svona hlutum að gerast, tunnurnar bara fyllast af rusli sem aldrei fyrr og það er kallað bætt sorphirða!"

En þetta mál hefur ýmsar pólitískar hliðar. Ég er einn af þeim fékk þennan óboðna gest, bláu tunnuna, heim til mín og hef áttað mig á að ég verð að lifa með henni og best er að taka henni fagnandi því það má svo sem setja ýmislegt í þessa tunnu…

Álbræðsla kaupir íþróttastarf ungmenna

Gerður hefur verið samningur milli Hafnarfjarðarbæjar og hinnar umdeildu stóriðju í bæjarjaðrinum.

Samkvæmt samningnum fá íþróttafélög 100 krónur fyrir að setja merki álbræðslunnar á keppnisbúning hvers barns.

Jafnframt skal hvert íþróttafélag birta birta fyrirtækismerki Rio Tinto Alcan á vefsíði sinni og setninguna “Rio Tinto Alcan á Íslandi styður barna- og unglingastarf félagsins”

Á bréfsefni félagsins skal hvert félag birta fyrirtækismerki Rio Tinto Alcan og setninguna “Rio Tinto Alcan á Íslandi styður barna- og unglingastarf félagsins...

Og á öllu kynningarefni sem varðar barna- og unglingastarf félagsins, t.d. bæklingum og auglýsingum,  birta fyrirtækismerki Rio Tinto Alcan og setninguna “Rio Tinto Alcan á Íslandi styður barna- og unglingastarf (nafn félags).

Að auki eru skilgreindar kröfu gagnvart sérhverju félagi um merki álbræðslunnar í húsakynnum og aðal keppnsiaðstöðu, að flaggað sé á mótum barnanna með merki stóriðjunnar, að keppni sé haldin tileinkuð Alcan og svo framvegis.

Fyrir þessa rausnarlegu notkun á barnastarfinu fær hvert íþróttafélag að jafnaði eina milljón króna á ári sem greidd er út í tveimur hlutum.

Einhverra hluta vegna kemur orðið misnotkun upp í hugann. Ég biðst undan því að Hafnarfjarðarbær selji aðgang að barninu mínu með þessum hætti.